A presión atmosférica é o peso do aire por unidade de superficie. Esta diminúe coa altitude cunha lei de decrecemento prácticamente exponencial. En torno ós 5.5 km de altitude, a atmósfera pode ser dividida en dúas capas do mesmo peso, xa que a cobertura inferior é moito máis densa (o espesor dun estrato de aire comprendido entre dúas superficies isobáricas é maior canto máis o sexan a súa temperatura e a súa humidade).

A superficie terrestre experimenta quentamentos ou enfriamentos non uniformes ante a chegada da enerxía solar e as emisións de radiación terrestre. O aire en contacto coas superficies desigualmente quentadas caldéase en diferente cuantía xurdindo sectores de aire quente e outros de aire frío. Os primeiros son relativamente lixeiros, pouco pesados, co que exercen unha presión menor sobre a superficie que a que exercen as columnas de aire frío; todas estas variacións de presión atmosférica sobre a superficie terrestre nun momento dado poden representarse nun mapa mediante curvas que unen puntos que posuen a mesma presión atmosférica. Estas curvas, unha vez reducida a presión atmosférica ó seu equivalente ó nivel do mar, recibe o nome de isobaras.

As áreas onde a presión é alta son rexións con exceso de aire mentres que as de presións baixas son áreas con déficit de aire. O vento establécese de xeito que se compensen as diferentes presións existentes; fálase, deste xeito, do gradiente de presión que é maior canto menor é a separación entre as isobaras; isobaras moi xuntas indican un gradiente moi elevado e, por tanto, vento moi forte.

Mapa de presión superficial do modelo MASS tomado do Infomet no que se poden visualiza-lo trazado de isobaras: